Friday, July 31, 2009

Σαλάτα καπρέζε-Ιταλική εβδομάδα

Η παραγωγή στον κήπο συνεχίζεται κι εγώ την αξιοποιώ με τον καλύτερο τρόπο.

Σήμερα, όπως και όλη την εβδομάδα, φυσάει ιταλικός άνεμος στη συνταγή μου. Insalata caprese. Απλή, νόστιμη, με λίγα λιπαρά, αρωματική και ιταλική!

Σαλάτα καπρέζε
Υλικά
1 ντομάτα (ώριμη θα έλεγα, αλλά όχι παραγινωμένη)
1 κομμάτι μοτσαρέλα (χρησιμοποίησα τη συσκευασία των 125 γρ.)
λίγο φρέσκο βασιλικό
ελαιόλαδο (must)
αλάτι
πιπέρι (προτίμησα λευκό)

Εκτέλεση
Κόβουμε τη ντομάτα και τη μοτσαρέλα σε φέτες λεπτές.
Τοποθετούμε σε πιάτο εναλλάξ τις φέτες ντομάτας και μοτσαρέλας.
Κόβουμε με το χέρι μας φυλλαράκια βασιλικού και τον ρίχνουμε ανέμελα από πάνω. Αν δεν τον ρίξετε ανέμελα, δεν θα πετύχει, πιστέψτε με! :-)))
Ρίχνουμε λίγο ελαιόλαδο, αλατάκι και πιπεράκι.
Απολαμβάνουμε χωρίς πολλές τύψεις.

Άλλοι τρόποι για να σερβίρετε την καπρέζε, είναι οι εξής:
Κόψτε την ντομάτα κάθετα, αλλά μην τη διαχωρίσετε στο κάτω μέρος. Βάλτε τις φέτες μοτσαρέλας ανάμεσα από τις κομμένες φέτες της ντομάτας.

Κόψτε φέτες τη ντομάτα και τη μοτσαρέλα. Σερβίρετε κάθε φέτα ντομάτας με μια φέτα μοτσαρέλας επάνω της.

Στα 100 γραμμάρια, η μοτσαρέλα που χρησιμοποίησα, είχε 19% λιπαρά και 250 θερμίδες. Μπροστά σε άλλα τυριά που έχουν 40% λιπαρά, είναι μια χαρά. Ακόμα κι αν φάτε τη σαλάτα μόνοι σας, πάλι οι θερμίδες που παίρνετε και τα λιπαρά, δεν είναι πολλά. Αν φυσικά δεν αρχίσετε τις βούτες με κάνα μισόκιλο χωριάτικο ψωμί! ;-)

Wednesday, July 29, 2009

Πανακότα-Ιταλική εβδομάδα

Πανακότα: Ουσιαστικά σημαίνει μαγειρεμένη κρέμα. Ιταλικό επιδόρπιο, λέγεται ότι προέρχεται από τη βόρεια Ιταλία, από την περιοχή Πιεμόντε. Συνήθως σερβίρεται με σάλτσα από βατόμουρα, καραμέλα ή σοκολάτα. Εύκολο γλυκάκι, χωρίς αυγά, που μπορεί να προετοιμαστεί μια-δυό μέρες πριν αν είναι απαράιτητο για ένα τραπέζι.
Τη συνταγή είχα βρει εδώ και χρόνια, σε ένα ιταλικό site, αφού τη δοκίμασα και με ξετρέλανε...
Ας δούμε πως θα την κάνουμε:



Panna Cotta (με σκόνη ζελατίνης)
Υλικά

3-4 κουτ. σούπας γάλα φρέσκο (και παραπάνω βάζω εγώ)
2 κουτ. σούπας ζελατίνη σκόνη
2 και 1/2 φλυτζάνια πλήρες γάλα φρέσκο
2 φλυτζάνια ελαφριά κρέμα γάλακτος
1/2 φλυτζάνι ζάχαρη

Εκτέλεση
Βάζουμε τη ζελατίνη σε ένα φλυτζάνι και τη βρέχουμε με τις 4 κουτ. γάλα. Εδώ να σας πω, ότι εγώ, όταν δω ότι η ζελατίνη έχει φουσκώσει, προσθέτω κι άλλο γάλα. Προσθέτω σχεδόν άλλο τόσο γάλα.
Σε ένα μεταλλικό μπωλ, ζεσταίνω το γάλα, την κρέμα γάλακτος και τη ζάχαρη. Δεν πρέπει να βράσει το μίγμα.
Αφού ζεσταθεί καλά το μίγμα, προσθέτουμε και τη ζελατίνη και ανακατεύουμε πολύ καλά μέχρι να λιώσει η ζελατίνη εντελώς. Θα το καταλάβετε αν δεν έχει λιώσει γιατί θα ανεβαίνει στην επιφάνεια όση δεν έχει λιώσει.
Αφού λιώσει, μοιράζουμε το μίγμα σε μπωλάκια πλαστικά ή μεταλλικά. Τα αφήνουμε να κρυώσουν και τα τοποθετούμε στο ψυγείο.
Χρειάζονται τουλάχιστον 2-3 ώρες για να πήξουν.
ΔΕΝ πήζει η κρέμα με το βράσιμο.
Βγαίνουν αρκετά μπωλάκια. Εξάλλου την πανακότα δεν τη βάζουμε σε μεγάλα μπωλάκια αλλά σε μικρά, όπως της κρέμας καραμελέ.
Σερβίρουμε την κρέμα αφού την ξεφορμάρουμε, με σιρόπι σοκολάτα, καραμέλα ή με σιρόπι από τα γλυκά κουταλιού που έχετε. Στη φωτό είναι με καραμέλα, σοκολάτα και σιρόπι από το κουμ κουάτ που είχα φτιάξει.

TIPS: εδώ είναι τώρα το ζουμί.
Σε μια συνταγή, το μυστικό βρίσκεται στα...μυστικά! Προσοχή λοιπόν στα παρακάτω.
Το γάλα που θα χρησιμοποιήσετε δεν πρέπει να είναι εβαπορέ. Η πανακότα είναι όμορφη όταν είναι κατάλευκη και όχι υποκίτρινη ή μπεζ.

Η κρέμα γάλακτος που θα χρησιμοποιήσετε πρέπει να είναι ελαφριά και όχι πηχτή. Οι συμβουλές που δίνω προκύπτουν από την πείρα μου και τίποτα άλλο. Ούτε σεφ είμαι, ούτε χημικός τροφίμων. Η πείρα όμως διδάσκει πολλά. Γι΄αυτό, χρησιμοποιήστε ελαφριά και υδαρή κρέμα γάλακτος. Γιατί; Γιατί πολύ απλά, αν πάρετε μια κρέμα γάλακτος πηχτή, όταν θα βγάλετε την πανακότα από το φορμάκι της θα εκπλαγείτε αφού η πηχτή κρέμα γάλακτος θα έχει διαχωριστεί από το γάλα κατά τη διάρκεια της πήξεως (το έχω πάθει!).

Για να ξεφορμάρετε την κρέμα όταν θελήσετε, ζεστάνετε νεράκι σε ένα μικρό μεταλλικο μπωλ, τόσο ώστε όταν βυθίσετε μέσα το φορμάκι με την κρέμα, το νερό να φτάνει στο ύψος της κρέμας. Αν την έχετε βάλει σε ματαλλικά φορμάκια, λίγα δευτερόλεπτα είναι αρκετά για να ξεκολλήσει η κρέμα από τα τοιχώματα. Αν είναι πλαστικά τα φορμάκια, θέλει λίγο παραπάνω χρόνο. ΠΡΟΣΟΧΗ: λιώνει γρήγορα με τη θερμοκρασία!

Μπορείτε να παίξετε με την ποσότητα της κρέμας και του γάλακτος. Μπορείτενα βάλετε παραπάνω γάλα και λιγότερο κρέμα.

Έχω συνταγή και με φύλλα ζελατίνης, για όποιον δεν βολεύεται με τη σκόνη. Εγώ προτιμώ την σκόνη. Θα ακολουθήσει και η άλλη συνταγή.

Όπως και να ΄χει, η φρέσκια και σπιτική πανακότα δε συγκρίνεται με καμία ετοιματζίδικη.
Δοκιμάστε τη λοιπόν!

Monday, July 27, 2009

Καπονάτα-Ιταλική εβδομάδα

Λατρεύω την Ιταλία και την κουζίνα της. Θα αφιερώσω λοιπόν αυτή την εβδομάδα, σε συνταγές της Ιταλίας. Παρακάτω, ακολουθεί συνταγή για καπονάτα, μια συνταγή για σαλάτα με μελιτζάνες, που είχα βρει σε ένα ιταλικό σάιτ εδώ και χρόνια. Και ιταλικό και νηστίσιμο και κύριο και ορεκτικό και όλα τα καλά. Ακολουθούν δύο εκδοχές...

Caponata
Τι χρειαζόμαστε για 6 άτομα:

8 μελιτζάνες μακρουλές (και με κοντόχοντρες το έχω κάνει)
400 γρ ντομάτες ώριμες τριμένες
150 γρ. ελιές πράσινες ξεκουκουτσιασμένες και κομμένες στα 2
σέλινο (όχι τα φύλλα, ο βλαστός)
κάπαρη (τουλάχιστον 2 γεμάτες κουταλιές σούπας)
2 κρεμμύδια
βασιλικό
λίγη ζάχαρη
1/2 ποτήρι καλό ξύδι από κόκκινο κρασί
αλάτοπίπερο
ελαιόλαδο

Πώς θα την κάνουμε:
Κόβουμε τη μελιτζάνα σε κύβους με τη φλούδα.
Την αφήνουμε σε αλατισμένο νερό για μιά ώρα.
Τις στραγγίζουμε, τις στεγνώνουμε και σωτάρουμε σε τηγάνι με λάδι.
Ζεματίζουμε το σέλινο, τ κόβουμεε σε κομμάτια και το αφήνουμεε σε αλατισμένο νερό.
Ξεκουκουτσιάζουμε τις ελιές και τις αφήνουμε σε ζεστό νερό για δέκα λεπτά.
Στο μεταξύ, φτιάχνουμε τη σάλτσα ντομάτα με το κρεμμύδι και το βασιλικό.
Στο τηγάνι που σωτάραμε τις μελιτζάνες και έχουν γίνει πια, (ε, τι κάνετε τόση ώρα πια;), αφού αποσύρουμε τις μελιτζάνες, κάουμε ένα γύρω τις ελιές, την κάπαρη και το σέλινο.
Μετά προσθέτουμε, τη σάλτσα ντομάτας και αφήνουμε να βράσει για μερικά λεπτά.
Προσθέτουμε και τις μελιτζάνες και αφήνουμε να πάρουν τα αρώματα της σάλτσας για 5-10 λεπτά, ανακατεύοντας προσεκτικά.
Τέλος, προσθέτουμε το ξύδι με τη ζάχαρη αφήνοντας να βράσουν για 3-4 λετπά.
Αλατοπιπερώνουμε και δοκιμάζουμε.
Η καπονάτα σερβίρεται χλιαρή ή κρύα. Ακόμα καλύτερα αν μείνει στο ψυγείο για ώρες ή μια ολόκληρη νύχτα.

Η συνταγή μπορεί να ακούστηκε περίπλοκη αλλά έτσι την περιέγραφε το ιταλικό site από όπου την είχα πάρει εδώ και χρόνια. Πάντα, μπορούμε να απλουστεύσουμε τη διαδικασία. Δηλαδή, ένα άλλο ιταλικό site προτείνει, μετά το σωτάρισμα της μελιτζάνας, να προσθέσουμε στο ίδιο τηγάνι τη ντομάτα και τα υπόλοιπα υλικά. Η επιλογή είναι δική σας. Εγώ κάνω τη 2η που είναι εμφανώς πιο απλή.

Προσοχή: Καπονάτα χωρίς ελιές και κάπαρη, δεν είναι καπονάτα. Είναι μελιτζάνες με σάλτσα...Αυτά κάνουν τη διαφορά. Μπορείτε επίσης το βασιλικό να μην τον βάλετε μέσα, αλλά να το βάλετε για γαρνιτούρα. Εμένα δε μου αρέσει ιδιαίτερα ο βασιλικός και δε βάζω, τελευταία βέβαια έχω αρχίσει να αλλάζω γνώμη και να εκτιμώ ιδιαίτερα τον φρέσκο βασιλικό.

Η καπονάτα είναι παραδοσιακή σισιλιάνικη συνταγή. Μπορεί να παρουσιαστεί σαν ορεκτικό ή κύριο πιάτο συνοδευμένο από ένα καλό μπουκάλι κρασί της Νατάσσας πχ. Έχετε δοκιμάσει τα κρασιά της Νατάσσας; Όχι; Αααα, χάνετε!
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν σάλτσα για ζυμαρικά αλλά με πιο πηχτή τη σάλτσα. Μπορούμε επίσης να της προσθέσουμε κολοκύθι ή πιπεριά.
Φτιάχτε τη και θα με θυμηθείτε. Τη δοκίμασα κάποτε σε ένα ιταλικό εστιατόριο και από τότε τη φτιάχνω κάθε καλοκαίρι.

Friday, July 24, 2009

Αλμύρα και όχι της θάλασσας

Πριν λίγες μέρες αγόρασα αλμύρα που βρήκα στο σμ, για να δω αν όντως είναι ίδια με τα κρίταμα που είχα φάει στα Ξύγκια. Τώρα, να πω ότι είναι ακριβώς το ίδιο....δεν ορκίζομαι. Τα κρίταμα είχαν μακρουλά φύλλα και ελάχιστα φαρδιά. Η αλμύρα είχε φύλλα σαν του δεντρολίβανου. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη ότι είναι το ίδιο ακριβώς. Η γεύση τους έμοιαζε πάντως.

Αν βρείτε αλμύρα στο σμ, καθαρίστε τη από τα σκληρά κοτσανάκια και βράστε τη μόνο για 10 λεπτά ή μέχρι να είναι μαλακά τα κοτσανάκια της. Μην την παραβράσετε γιατί μπορεί να λιώσει. Αλάτι δεν χρειάζεται πολύ το νερό (έως καθόλου) γιατί όπως λέει και το όνομά της, έχει αλάτι από μόνη της αφού φύεται κοντά σε θάλασσες. Βγάλτε τη από το νερό, βάλτε της λάδι και ξύδι αρκετό και αφήστε τη να μείνει λίγο με το ξύδι. Τρώγεται πολύ ευχάριστα μόνη της ή σαν σαλάτα.

Συγκρίνετε τις φωτό με τα κρίταμα. Εμένα δεν μου φαίνονται ίδια κι ας κυκλοφορούν τα κρίταμα με την ονομασία αλμύρα...

Κρίταμα

Αλμύρα

Καλό σκ!!!

Thursday, July 23, 2009

Γαστριμαργικό οδοιπορικό στην Κωνσταντινούπολη

Η φίλη μου η Νένα, πριν λίγες μέρες βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Πολύ θα ήθελα να πάω κι εγώ μια φορά, για δύο λόγους. Για να δω την Αγία Σοφία και για να κάνω βόλτα στην αγορά της και στα μπαχαρτζίδικα.

Η Νένα μου έστειλε φωτό από την αγορά και έτσι μπορούμε να ταξιδέψουμε κι εμείς νοερά έστω. Νουνού μου ευχαριστώ πολύ!
Ας ξεναγηθούμε στην Πόλη...

Wednesday, July 22, 2009

Σαλάτα με ζυμαρικά

Κι ενώ το μπλογκ σχεδόν κάνει διακοπές, λέω να ποστάρω μια σαλάτα με ζυμαρικά. Αν σας έχουν μείνει κοχυλάκια (ζυμαρικά) από την προηγούμενη μέρα, μπορείτε να τα κάνετε σαλάτα καλοκαιρινή. Σας δίνω τη σύνταγή οπως μου την έδωσε κι εμένα κάποτε μια συνάδελφος, στην κανονική της δόση γιατί η δική μου προσαρμόστηκε στα λίγα ζυμαρικά που μου είχαν μείνει και στα υλικά που είχα. Η αρχική συνταγή είχε ταλιατέλες, αλλά εγω θεωρώ πως είναι καλύτερο να βάλουμε ζυμαρικά σαν τα κοχυλάκια, που κρατάνε στις γουβίτσες τους τα λαχανικά που θα προσθέσουμε.

Σαλάτα με κοχυλάκια
Υλικά
1/2 πακέτο ζυμαρικά κοχύλια (ή ολόκληρο πακέτο αν είναι για μεγάλη δόση)
4 κουτ. σούπας αραβοσιτέλαιο (ή ελαιόλαδο)
1 πιπεριά κίτρινη σε κύβους
1 πιπεριά κόκκινη σε κύβους
1 πιπεριά πορτοκαλί σε κύβους
1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
7-8 φέτες καπνιστό ζαμπόν ψιλοκομμένο
1 φλυτζάνι καλαμπόκι κονσέρβας ή βρασμένο
2 κρεμμυδάκια φρέσκα

Για τη σάλτσα
1/2 φλ. ελαιόλαδο
3 κουτ. σούπας ξύδι
2 σελίδες σκόρδο ψιλοκομμένο
3-4 φύλλα βασιλικού ψιλοκομμένα
αλατοπίπερο

Εκτέλεση
Βράζουμε τα ζυμαρικά αλ ντέντε.
Τα ξεπλένουμε και τα κρατάμε στην άκρη.
Ζεσταίνουμε το αραβοσιτέλαιο και μαραίνουμε τις πιπεριές και το κρεμμύδι. Στις πιπεριές βάζετε ό,τι πιπεριά θέλετε. Η αρχική συνταγή έλεγε πράσινες αλλά εμένα μου αρέσει να έχει χρώματα πολλά η σαλάτα κι έτσι την άλλαξα. Τέλος, προσθέτουμε το ζαμπόν και το καλαμπόκι, τα ανακατεύουμε για λίγο και αποσύρρουμε. Προσθέτουμε και το φρέσκο κρεμμυδάκι και αφήνουμε να κρυώσουν.

Σε μια μεγάλη σαλατιέρα, στρώνουμε ζυμαρικά και λαχανικά εναλλάξ.
Φτιάχνουμε σε ένα δοχείο με καπάκι τη σάλτσα, περιχύνουμε τη σαλάτα και τη βάζουμε στο ψυγείο να παγώσει. Είναι πολύ ωραία σαν συνοδευτικό, αλλα εμένα μου αρέσει και σαν κύριο γεύμα. Στη φωτό λείπουν μερικά υλικά, που άλλα δεν είχα και άλλα δεν ήθελα να προσθέσω. Στη σάλτσα έβαλα μόνο 2 κουταλιές λάδι για λάιτ αποτέλεσμα. Για μια μεγάλη δόση όμως, χρειάζεται το μισό φλυτζάνι. Αν παραλέιψετε και το ζαμπόν (όπως εγώ) είναι και νηστίσιμη.

Monday, July 20, 2009

Πιπεριές Φλωρίνης με ξινομυζήθρα

Καλοκαίρι, ζέστη και ο καιρός δεν επιτρέπει πολύωρη παραμονή στην κουζίνα. Γρήγορα φαγητά, πολλές σαλάτες, εύκολα και ελαφριά σνακ και μεζεδάκια.

Μεζεδάκι για το ουζάκι σας θέλετε; Κερνάω πιπεριές Φλωρίνης με ξινομυζήθρα Κρήτης. Έχετε φάει ξινομυζήθρα; Αν δεν έχετε φάει ξινομυζήθρα χάνετε! Δοκιμάστε τη σε πρώτη ευκαιρία.

Για το μεζεδάκι μας λοιπόν:
Πιπεριές Φλωρίνης με ξινομυζήθρα Κρήτης
Υλικά
Πιπεριές Φλωρίνης
Ξινομυζήθρα (άντε...φέτα το πολύ για όσους δε βρίσκουν ξινομυζήθρα)
Μια σταλιά λάδι για το ταψί

Εκτέλεση
Λαδώνουμε ένα ταψί, κόβουμε τις πιπεριές στα 2, βάζουμε μια φέτα ξινομυζήθρα επάνω, και τις ψήνουμε στους 190-200 βαθμούς περίπου, για ένα μισάωρο, μέχρι να μαλακώσουν αλλά όχι να γίνουν λιώμα. Το τελευταίο δεκάλεπτο τις άφησα στο γκριλ για να πάρουν χρώμα από πανω. Εμένα δεν μου αρέσει να λιώνουν τα λαχανικά. Αν σας αρέσουν μαλακά, ψήστε τις πιο πολύ.

Μέχρι και τα παιδιά μου έφαγαν, που δεν είναι εύκολα σε καινούριες γεύσεις. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου θυμίζουν σκάφη οι πιπεριές και τις ονόμασα σκαφάκια.

tip:
Αν βάλετε χαρτί ψησίματος στο ταψί, δεν χρειάζεται καν λάδι. Μπορείτε βέβαια, μετά το ψήσιμο να στάξετε μερικές σταγόνες λάδι πάνω τους και να τις πασπαλίσετε με λίγη ρίγανη ή ό,τι σας αρέσει. Εγώ τις απολαμβάνω σκέτες πάντως. Άντε, βάλτε ουζάκι τώρα, είναι η ώρα του.

Καλή εβδομάδα και χρόνια πολλά στους εορτάζοντες!

Sunday, July 19, 2009

Στο πανηγύρι του Αγίου Κηρύκου (Αγκερικού)

Χτες βράδυ βρεθήκαμε στο πανηγύρι του Αγκερικού με φίλους. Η γιορτή, κανονικά ήταν πριν λίγες μέρες, αλλά το πανηγύρι μεταφέρθηκε για χτες. Στα Πανηγύρια στη Ζάκυνθο, δεν λείπουν ποτέ τα παραδοσιακά προϊόντα, το παστέλι και οι φυτούρες. Τα πανηγύρια συνήθως γίνονται μπροστά στην αυλή της εκκλησίας, όπου στήνονται τραπέζια, ψήνονται αρνιά, υπάρχουν μικρομάγαζα, πυροτεχνήματα φωτίζουν τον ουρανό, η μπάντα παιανίζει και μετά τον εκκλησιασμό, στήνεται γλέντι με φαγητό, χορούς και τραγούδια. Πάρτε μια ιδέα από τις φωτό που ακολουθούν. Μυρίστε κι ένα μπουγαρινάκι στην τελευταία φωτό (που ίσως είναι και γραντούκα, δεν είμαι σίγουρη!!!).



update:
Ο φίλος μου π. Παναγιώτης με ενημερώνει με περισσότερες πληροφορίες για την εκκλησία εκεί.
Οι Άγιοι του Αγκερυκού λέγονται Άγιοι Κήρυκος και Ιουλίττα (μητέρα του Κηρύκου) και τιμάται η μνήμη του στις 15 Ιουλίου. Η λέξη Κήρυκος δεν έχει σχέση με τη λέξη Κήρυξ (οπότε στη δημοτική θα ήταν ο Κήρυκας, του Κήρυκα όπως είχα γράψει εγώ αρχικά), αλλά κλείνεται: ο Κήρυκος, του Κηρύκου. Ακόμη και η λέξη "Αγκερυκός" προέρχεται από την παραφθορά των δύο λέξεων: Άγιος Κήρυκος!

Friday, July 17, 2009

Στα Ξύγκια

Το έχω πει πολλές φορές, μία από τις καλύτερες ταβέρνες στη Ζάκυνθο (πάντα προσωπική άποψη), είναι η ταβέρνα του Σπύρου στα Ξύγκια. Για μένα, αυτή η ταβέρνα συνδυάζει πάρα πολλά θετικά χαρακτηριστικά. Τέλεια θέα, πολύ καλό φαγητό, αφεντικό με άποψη και καλές τιμές ανάλογα με το τι θα φας. Φάγαμε πριν λίγες μέρες εκεί με φίλους. Όλα τα καλά του Θεού! Πάμε να σας ξεναγήσω γευστικά...

Να λύσω τυχόν απορίες και να σας πω να γελάσετε για τον ερωτευμένο γαύρο.

Αρχή του μαγαζιού είναι να φέρνει πάντα ψωμάκι με ντομάτα λάδι και τυρί. Βάλσαμο είναι μετά τη θάλασσα!

Η πρέντζα είναι ντόπιο τυρί που υπάρχει αυτή την εποχή του χρόνου. Μοιάζει γευστικά με τη φέτα, είναι πιο ξινή, και είναι πάρα πολύ νόστιμη. Οι ειδικοί λένε πως δεν πρέπει να έχει κομμάτια τυριού μέσα, αλλά να είναι λιωμένη.

Τα σέσκλα πιθανόν να τα ξέρετε και σέσκουλα.

Τα κρίταμα τα έφαγα πρώτη φορά. Ήταν θεϊκά! Προσπαθούσαμε με τη φίλη μας που φάγαμε μαζί εκεί, να θυμηθούμε από πού αλλού τα ξέρουμε. Καταλήξαμε ότι στην Κέρκυρα από όπου κατάγεται τα λένε αλμύρα (αν και δεν είμαι απόλυτα σίγουρη ότι είναι το ίδιο), ενώ εμένα μου θύμιζε τα τσιτσίραβλα του Πηλίου. Πάντως εγώ, πριν λίγες μέρες είδα στο σμ αλμύρα και τα αγόρασα για να δω αν είναι το ίδιο!

Από τις φωτό λείπει η χοιρινή μπριζόλα και η παντσέτα που τσάκισε ο σύζυξ και ο υιός. Εγώ κατατσάκισα όλα τα χορταρικά! Οι σαρδέλες ήταν εξαιρετικές και η μερίδα τεράστια. Οι πατατόφλουδες είναι όντως φλούδες πατάτας χοντροκομμένες, με τυρί και μπέικον. Αρέσει πολύ στα παιδιά (και στους μεγάλους)!

Και τώρα ο γαύρος. Ο μεν μαρινάτος είναι γκουρμεδιά που φτιάχνει το μαγαζί. Πάντα ζητάω και πάντα φροντίζει ο Σπύρος να μου φέρει έστω και λίγο αν δεν έχει κανονική μερίδα.
Όσο για τον ερωτευμένο, έγινε μεγάλη πλάκα. Ρωτάω πάντα τον Σπύρο τι να φάω. Είχα μια όρεξη για ψάρι, αλλά δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα τα μικρά ψάρια επειδή έχουν κόκκαλα.
Και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:
-Σπύρος τι να φάω; Τι υπάρχει σε ψάρι και ψαρικό;
-Να φας γαύρο.
-Μαρινάτο; Ε, αυτό εννοείται ότι θα φέρεις!
-Όχι, να φας γαύρο ερωτευμένο.
-Τι να φάω; Ερωτευμένο γαύρο; Τι είναι αυτό πάλι;
-Φάε και θα δεις!
-Μα δεν μ΄αρέσουν τα μικρά ψάρια γιατί έχουν κόκκαλα!
-Βρε φάε απ' αυτό που σου λέω. Αυτός δεν έχει κόκκαλα! Είναι ερωτευμένος λέμε! Θα σ' αρέσει!
-Ερωτευμένος ή παντρεμένος; (άρχισα τα λογοπαίγνια εγώ, όπως λέμε παντρεμένη φάβα κλπ)
-Όχι Κική μου, ερωτευμένος σκέτο είναι ο γαύρος. Γιατί όπως ξέρεις ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα!
Ρίχνουμε το πρώτο γέλιο.
-Άντε, φέρε τον ερωτευμένο να δω τι έχεις κάνει πάλι.

Φέρνει το γαύρο που βλέπετε στη φωτό. Περίμενα να δω γιατί τον λέει ερωτευμένο! Κοιτάω...τι να δω; Δυο δυο τα γαυράκια, φιλεταρισμένα και τηγανισμένα σε ζευγαράκια. Ρίχνω δεύτερο γέλιο και αρχίσαμε να γελάμε όλοι μαζί βλέποντας τα ερωτευμένα γαυράκια.
-Με παραδέχεσαι; Λέει ο Σπύρος
-Άξιος! Άψογος ο ερωτευμένος!

Ο ερωτευμένος γαύρος, εκτός από ερωτοχτυπημένος ήταν και γεμιστός. Ένα παιχνίδι που μου αρέσει να παίζω όταν είμαι εκεί, είναι να προσπαθώ να μαντέψω τι έχει μέσα η γέμιση ή το πιάτο που μου φέρνει. Μοναδικός οδηγός η γεύση μου. Το παιχνίδι αποκτά ενδιαφέρον, γιατί εγώ μαντεύω σωστά, στην αρχή ο Σπύρος δεν λέει τι έχει, μετά δεν το παραδέχεται, μέχρι που στο τέλος παραδέχεται ότι το βρήκα. Τα γαυράκια ήταν γεμιστά λοιπόν, αλλά δεν θα πω με τι. Μυστικό του μαγαζιού! Σας αφήνω να το μαντέψετε μόνοι σας αν βρεθείτε εκεί. Το μαγαζί κερνάει πάντα γλυκάκι στο τέλος. Καταλάβατε λοιπόν γιατί έχω αδυναμία γενικώς!



update:
Κυρίες και κύριοι, ξέχασα το πιο σημαντικό. Να σας δείξω τη θέα από τα Ξύγκια! Η αλήθεια είναι ότι το είδα αφού φόρτωσα το slide show ότι δεν είχα βάλει μέσα φωτό, αλλά είπα δεν βαριέσαι...Μου το θύμησε όμως τώρα η Χαρά Θ. Εδώ μπορείτε να δείτε ένα μέρος από τη θέα. Για περισσότερες φωτό, κοιτάξτε εδώ!

Wednesday, July 15, 2009

Ψητά λαχανικά στο φούρνο

Την Κυριακή που μας πέρασε, φάγαμε ψητά λαχανικά στο φούρνο και πατατούλες ψητές. Είπα να αξιοποιήσω τα κολοκύθια από τον κήπο και τις φρέσκιες πατάτες που μου χάρισε η Α. Είχα και μελιτζάνες και έτσι συμπληρώθηκε το μενού. Είχε δώσει μια καλή ιδέα και η Μπέττυ και έτσι τα έφτιαξα.

Οπότε, έχουμε και λέμε:

Ψητά λαχανικά στο φούρνο
Υλικά
2 μελιτζάνες φλάσκες
1 μεγάλο κολοκύθι
2 κόκκινες πιπεριές κέρατα
πατάτες (υπολογίστε μία μέτρια για κάθε άτομο)
(οι ποσότητες των λαχανικών εξαρτώνται από το τι αγαπάει ο καθένας)
αλάτι
λίγο λάδι
ρίγανη
ξύδι μπαλσάμικο
Προαιρετικά: μίγμα μπαχαρικών για τηγανητές πατάτες

Εκτέλεση
Κόβουμε τα κολοκύθια και τις μελιτζάνες σε ροδέλες ή μακρόστενα, σε πάχος μικρού δαχτύλου. Κόβουμε τις πιπεριές στη μέση.
Αλατίζουμε τις μελιτζάνες και τις αφήνουμε σε σουρωτήρι για λίγη ώρα.
Μετά από λίγη ώρα (10-15 λεπτά πχ) ξεπλένουμε τις μελιτζάνες, λαδώνουμε ένα ταψί και στρώνουμε τα λαχανικά (εκτός από τις πατάτες) στο ταψί.
Τα αλατίζουμε ελαφρώς.
Ψήνουμε στην πανω αντίσταση για 45-50 λεπτά περίπου, ενώ τα γυρίζουμε μια-δυο φορές στη διάρκεια του ψησίματος.
Όταν γίνουν, ανακατεύουμε 1-2 κ. σ. λάδι με 1-2 κ. σ. μπαλσάμικο και περιχύνουμε τα λαχανικά.

Για τις πατάτες:
Κόβουμε τις πατάτες σαν να πρόκειται για τηγανητές.
Τις αλατίζουμε, βάζουμε λίγη ρίγανη, λίγο λάδι και αν θέλουμε προσθέτουμε και μίγμα μπαχαρικών για τηγανητές πατάτες. Ανακατεύουμε.
Στρώνουμε χαρτί ψησίματος σε ταψί και αραδιάζουμε τις πατάτες.
Τις ψήνουμε για μία ώρα περίπου στην πάνω αντίσταση.

Απολαμβάνουμε ένα γεύμα χωρίς πολλά λιπαρά και χωρίς τύψεις. Τα ψητά λαχανικά είναι απλά σούπερ. Ό,τι πρέπει για ένα ελαφρύ ελληνικό καλοκαιρινό γεύμα! Αν γίνουν και στα κάρβουνα, είναι ακόμα καλύτερα!

Tuesday, July 14, 2009

Το βύσσινο, η Βαρβάκειος και η ακρίβεια της Ζακύνθου

Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, φτιάχνω γλυκό κουταλιού κεράσι. Θα ήθελα να φτιάχνω και βύσσινο, αλλά όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο, δεν φέρνουν συχνά βύσσινο εδώ. Για μελιτζανάκι δεν το συζητάμε. Δεν ξέρουν καν τι είναι. 21 χρόνια, δεν έχω δει ποτέ εδώ!

Πριν δύο χρόνια, κυνηγούσα το μανάβη μου να φέρει βύσσινο.
-Ήρθε βύσσινο; Πότε θα έρθει; Κοίτα μην έρθει και δεν το πάρω χαμπάρι! Μα γιατί δεν φέρνετε;
Κι εδώ έρχεται η κουφή απάντηση.
-Φέρνουμε, αλλά πάει κατευθείαν στα ξενοδοχεία!!!
-Τι λες ρε μεγάλε; Και γιατί πάει στα ξενοδοχεία;
-Γιατί το πίνουν οι άγγλοι σαν χυμό.
-Ωραίοι είσαστε εσείς! Το φέρνετε για τους άγγλους κατευθείαν στα ξενοδοχεία και μας μας έχετε κλ...............ους.

Εν ολίγοις, κάθε μέρα έδινα το παρών στο μανάβικο λες και ήμουν κατάδικος που εκκρεμούσε η δίκη του.
Και έρχεται το βύσσινοοοο. Αν θυμάμαι καλά, 6 ευρώ το κιλό. Τώρα εσύ, που έχεις λυσσάξει στο μανάβη για βύσσινο, αν θες, μην το πάρεις. Το πήρα. Λίγο. 1-2 κιλά. Μετά από λίγες μέρες ξαναπήρα. Ήταν το ίδιο βύσσινο, είχε ψιλοαρχίσει να χαλάει, η τιμή του όμως εκεί. Η ίδια... Εξελύσσαξα πάντως. Έφτιαξα γλυκό, έφτιαξα και λικέρ και το χειριζόμουν λες και ήταν θησαυρός, μην μου τελειώσει.

Πέρυσι, θα πήγαινα Αμερική, οπότε ναι μεν κυνηγούσα το μανάβη, αλλά έφυγα. Έβαλα τη φίλη μου την Α, που μαζί σκαλίζουμε τα μαγειρικά μας όνειρα, να βρει βύσσινο. Τα emails από τις 2 διαφορετικές ηπείρους πήγαιναν κι ερχόντουσαν.
-Βρήκες βύσσινο;
-Ακόμα...
-Βρήκες βύσσινο;
-Βρήκα. Δεν έχω ξαναφτιάξει και δεν ξέρω πώς θα γίνει...
-Μην ανησυχείς. Εμείς θα το φάμε!

Δεν θυμάμαι πόσο το πήρε πέρυσι.

Φέτος, άρχισε πάλι το κυνηγητό...

-Έχε το νου σου στο μανάβη, μη φέρει βύσσινο. (Από Μάη της το υπενθύμιζα. Τον δικό μου μανάβη τον είχαμε διαγράψει, γιατί έφυγε από τη γειτονιά).
Κάθε τρεις και λίγο, το ίδιο σκηνικό.
-Βρήκες βύσσινο;
-Ακόμα...

Και φτάνει η μέρα που θα πήγαινα στην Αθήνα για τσους σκροπαίους (τους Scorpions ντε!).
Με παίρνει η Α τηλέφωνο.
-Ο μανάβης με ρώτησε πόσο βύσσινο να μου φέρει.
-Γιατί; Δεν θα φέρει στο μανάβικο; Θα φέρει ειδικά για μας;
-Με παραγγελία μου είπε...
-Κι αν μας ζητήσει τα μαλλιοκέφαλά μας, μετά θα τα δώσουμε επειδή είναι με παραγγελία; Να σου πω...Δεν κάνουμε κάτι άλλο; Θα πάω στην Αθήνα. Άσε μην βρω εκεί...

Και συμφωνούμε να περιμένουμε.
Και πάω στην Αθήνα. Και σκέφτομαι να πάω από τη Βαρβάκειο...Δεν μπορεί! Εκεί θα έχουν!
Ήθελα να πάω στην Ευριπίδου για μπαχαρικά και σκέφτηκα να περάσω πρώτα από τη Βαρβάκειο. Μπαίνω στην αγορά...
4.20
2.00
2.50
3.50
4.00
Αυτές ήταν οι τιμές στα βύσσινα. Όχι μόνο είχαν, αλλα μπορούσες να διαλέξεις την ποιότητα που ήθελες. Όσο για το κεράσι, 1,5 ευρώ το κιλό. Κάτω από 4 ή 3,5 δεν έχει πέσει στη Ζάκυνθο... Εννοείται ότι φορτώθηκα 8 κιλά. 5 για μένα και 3 για τη φίλη μου. Αν μπορούσα θα έπαιρνα κι άλλο αλλα δεν είχα τρόπο να τα κουβαλήσω...

Και ερωτώ. Γιατί κύριος 6 ευρώ το κιλό; Πριν λίγες μέρες, αγόρασε μια άλλη φίλη με παραγγελία σε γνωστή και ακριβή αλυσίδα σούπερ μάρκετ βύσσινο με 5 ευρώ. Γιατί; Και μη νομίζετε ότι είναι ακριβό επειδή φέρνουν καλή ποιότητα! Μπούρδες!

Αν ρωτήσεις τους έμπορους εδώ, όλοι έχουν να σου δώσουν μία και μόνη απάντηση, λες και είναι συνεννοημένοι ένα πράμα: Εδώ πληρώνουμε μεταφορικά. Ίσα ρε μεγάλε! Μη μου πεις ότι ένα-ένα βύσσινο έρχεται με ξεχωριστή μεταφορική στη Ζάκυνθο; Σε λίγο θα μας πεις ότι έρχεται τσουλώντας και τα πληρώνουμε τόσο για ψυχική οδύνη επειδή ταλαιπωρούνται.

Ειλικρινά, δεν μπορείτε να φανταστείτε την ακρίβεια που ζούμε εδώ στο νησί. Στο μανάβη χαλάς πιο πολλά κι από το κρεοπωλείο. Με χρυσάφι πληρώνουμε...Καλό και χρυσό το νησί, δεν λέω, αλλά όλα τα πληρώνεις παπορίσια. Από το καθημερινό φαγητό και τα ρούχα, μέχρι τα νοίκια, τη βενζίνη και ό,τι μπορείτε να φανταστείτε.

Οι έμποροι ζουν στο δικό τους κόσμο. Παραπονιούνται ότι δεν έχουν δουλειά. Παραπονιούνται για τον πεζόδορμο-που-δεν-είναι-πεζόδρομος-μετά-από δικές-τους-πιέσεις, ότι αυτός φταίει όταν κλείνει και δεν έχουν δουλειά. Γαι την ακρίβεια τους κανείς δεν ανησυχεί. Όλα τα νησιά έχουν πεζόδρομο, ζωντανό και γεμάτο κίνηση. Εμείς, τον πεζόδρομό μας, τον έχουμε κάνει αυτοκινητόδρομο, από τις πιέσεις των εμπόρων...

Ξυπνήστε καλοί μου έμποροι. Ξυπνήστε! Πάει πια η εποχή που οι ζακυνθινοί έμεναν στη Ζάκυνθο και δεν πήγαιναν παραπέρα να δουν τι συμβαίνει! Για πηγαίνετε μια βόλτα Σάββατο πρωί στις 6 στο καράβι, να δείτε πόσος κόσμος φεύγει και με τι σακούλες και ψώνια γυρίζει το απόγευμα. Πιο φτηνά μας έρχεται να πάμε ένα ταξιδάκι μέχρι την Πάτρα και να γυρίσουμε γεμάτοι ψώνια παρά να ψωνίσουμε από εδώ. Ξυπνήστε γιατί δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα και μετά θα σας φταίει η κρίση, ο πεζόδρομος και δεν ξέρω τι άλλο...

Ουφ! Πολλά είπα! Ήθελα να σας πω και κάτι λεπτομέρειες για τα βύσσινα (τα οποία ήταν άριστα), αλλά παράγινε σεντόνι ετούτο το ποστ. Next time!

Monday, July 13, 2009

Καθάρισμα κερασιών και βύσσινου

Αν με ρωτήσετε ποιο είναι το πιο αγαπημένο μου γλυκό κουταλιού (εκτός από το σύκο), θα απαντήσω αμέσως το κεράσι και κατ΄ επέκταση και το βύσσινο. Όταν ήμουν μικρή, θυμάμαι τη μάνα μου να φτιάχνει με τα κιλά το βύσσινο και τη βυσσινάδα. Κεράσι δεν φτιάχναμε. Δεν το συνηθίζαμε τότε.
Για να καθαρίσουμε το βύσσινο, εφοδιαζόμασταν με φουρκέτες που παίρναμε από τη γιαγιά μου. Δεν υπήρχε κι άλλος τρόπος! "Προσέξτε μην πιτσιλιστείτε! Βάφει!" Φώναζε η μάνα μου. Πραγματικά, μετά το τέλος της διαδικασίας, καθαρίζαμε τζάτζαλα, νεροχύτη και τοίχο από το κατακόκκινο υγρό...

Από τότε μέχρι σήμερα, πολλά πράγματα άλλαξαν αλλά ένα έμεινε σταθερό: το παίδεμα για να καθαρίσεις κεράσια και βύσσινο. Γι αυτό, στα χρόνια που πέρασαν, άρχισαν να εμφανίζονται εργαλεία που θα έκαναν εύκολο το καθάρισμά τους.
Μέχρι πριν λίγα χρόνια, καθάριζα τα κεράσια και το βύσσινο παραδοσιακά με φουρκέτα. Πριν λίγα χρόνια, βρήκα στο σμ ένα εργαλείο χειροκίνητο που έκανε τη ζωή μου ευκολότερη. Το αρνητικό που έχει είναι ότι πιτσιλάει και ότι πιάνεται το χέρι σου αν καθαρίσεις μεγάλη ποσότητα (όπου μεγάλη ποσότητα, μιλάω για 1 κιλό. Φανταστείτε αν θες να καθαρίσεις 4-5 κιλά...). Παρόλα αυτά, κάνεις τη δουλειά σου.

Πριν 2 χρόνια, που είχα πάει στη Νέλλη στη Γερμανία, εκεί που γυρνούσαμε στα μαγαζιά με κουζινικά, έπεσε το μάτι μου σ' αυτό το μηχάνημα. Χειροκίνητο κι αυτό, αλλά καμία σχέση με το προηγούμενο. Ο σχεδιασμός του, επιτρέπει τον καθαρισμό μεγάλης ποσότητας φρούτου σε πολύ λίγο χρόνο. Το μηχάνημα αναγράφει ότι καθαρίζει 12 κιλά κεράσια την ώρα. Εγώ θεωρώ το νούμερο υπερβολικό, αλλά όντως καθαρίζει πολύ γρήγορα το κάθε κιλό. Φέτος, καθάρισα κοντά στα 10 κιλά κεράσια και βύσσινα με αυτό το μηχάνημα, ταχύτατα και ακούραστα. Πιο πολλή ώρα μου έπαιρνε να πλύνω και να βγάλω τα κοτσάνια από τα κεράσια και τα βύσσινα, παρά να βγάλω τα κουκούτσια. Επίσης, δεν γέμιζα τον κόσμο πιτσιλιές ιδιαίτερα. Αν μάλιστα κάνει κανείς τη διαδικασία μέσα στο νεροχύτη, τα ατυχήματα μειώνονται σημαντικά.

Τα θετικά τα είπα. Να πω και τα αρνητικά. Σαν αρνητικά σημεία μπορώ να πω μόνο τα εξής: Καθώς χτυπάς το έμβολο για να βγάλει το κουκούτσι από το κεράσι ή βύσσινο, το κουκούτσι περνάει στον κάδο και το φρούτο περνάει εκτός κάδου. Πολλές φορές, επειδή το φρούτο έχει σφιχτή σχέση με το κουκούτσι, το κουκούτσι ναι μεν βγαίνει, αλλά δεν αποκολλιέται εντελώς από το φρούτο. Έτσι, περνάει εκτός κάδου με το κουκούτσι να κρέμεται, πράγμα που σημαίνει ότι μετά, πρέπει να ξεδιαλέξεις ένα-ένα τα φρουτάκια για να απομακρύνεις όποιο κουκούτσι απέμεινε. Παρόλο όμως που συμβαίνει αυτό και πάλι, κάνει πολύ πιο γρήγορα τη διαδικασία από το να τα καθαρίσεις με το χέρι. Οπότε για μένα, πρακτικά δεν είναι αρνητικό. Εξάλλου, δεν συμβαίνει με όλα τα φρούτα αλλά σε ένα μικρό ποσοστό.
Το άλλο που μπορεί κανείς να πει σαν αρνητικό είναι ότι, αν τα φρούτα που έχουμε διαλέξει δεν είναι γερά, επειδή το έμβολο κάνει διαμπερές άνοιγμα στο φρούτο, ενδέχεται με το βράσιμο κάποια από αυτά να λιώσουν. Αυτό όμως συμβαίνει μόνο αν τα φρούτα δεν είναι γερά και σφιχτά.

Γενικά, το μηχανηματάκι με έχει σώσει. Δεν θα σκεφτόμουν ποτέ να καθαρίσω 10 κιλά φρούτα με το χέρι και είναι ο λόγος που στο παρελθόν έφτιαχνα λίγο από το καθένα. Τώρα δεν το σκέφτομαι καθόλου. Το μηχάνημα το έχω δει να κυκλοφορεί και στην Ελλάδα, τόσο στην ίδια μάρκα που το πήρα εγώ, όσο και σε άλλη.
Αν κάποιος το πάρει ή το έχει, προτείνω να μην γεμίζει τη λεκανίτσα με φρούτα, αλλά να τα κρατάει στο χέρι του και να τα ρίχνει ένα-ένα ή δύο-δύο. Με αυτό τον τρόπο, σε περίπτωση που κολλήσει το μηχάνημα (καμιά φορά κολλάει ένα κεράσι στο έμβολο), δεν χρειάζεται να αδειάζει κανείς όλη τη λεκανίτσα για να διορθώσει το πρόβλημα.

Ελπίζω να σας κατατόπισα αρκετά! Καλή εβδομάδα!

Friday, July 10, 2009

Κολοκύθια και αγγούρια

Εδώ και μέρες έκοψα τα πρώτα λαχανικά από τον κήπο μου.

Όταν γύρισα από την Κέρκυρα, βρήκα αγγούρια και κολοκύθια στο ψυγείο, που είχε κόψει ο σύζυξ . Τα αγγούρια αξιοποιήθηκαν σε σαλατίτσες, σαν αυτή που φάγαμε στη φίλη μου. Μία πολύ νόστιμη και απλή σαλάτα που έκανα και σας προτείνω είναι η εξής:

Ντομάτα
αγγούρι
ρόκα
ηλιόσπορο
φέτα
λάδι
ρίγανη
Απλά σούπερ. Η νοστιμιά στην απλότητα!

Τα κολοκύθια έγιναν μπριάμι και έγιναν και κοτόπουλο πιπεράτο με λαχανικά που θα σας γράψω σύντομα.

Τη μέρα που έφευγα για Κέρκυρα, έβρασα και τα χερίσια μακαρόνια. Πολύ νόστιμα έγιναν κι αυτά. Προσοχή. Θέλουν περισσότερο χρόνο βράσιμο από τα συνηθισμένα μακαρόνια.

Καλό και νόστιμο σκ να έχουμε!

Thursday, July 9, 2009

Μελιτζάνες παπουτσάκια αλά Ισιδώρα

Η Ισιδώρα μου έστειλε συνταγή για παπουτσάκια. Μα δεν είναι απλώς παπουτσάκια αυτά. Είναι γοβίτσες λεπτεπίλεπτες γιατί είναι ελαφριά! Σας την παραθέτω, όπως ακριβώς μου την έστειλε. Ευχαριστώ Ισιδώρα!

Μελιτζάνες παπουτσάκια αλά Ισιδώρα Υλικά
6 φλάσκες μελιτζάνες μεγαλούτσικες
700 γρ. κιμά μοσχαρίσιο (μου περίσσεψε και γέμισα και μια ντομάτα)
1 μεγάλο κρεμμύδι τριμμένο στον χοντρό τρίφτη
4 σκελίδες μέτριες σκόρδο σε φετάκια
1 ½ κούπες ντομάτα τριμμένη ή 1 κουτί ντοματάκια αποφλοιωμένα
1 κ. σ. πελτέ ντομάτας
½ κ. γ. ζάχαρη
1 κ. σ. από ένα μίγμα μπαχαρικών που έχει γλυκιά πάπρικα, ρίγανη, θυμάρι, πιπέρι, βασιλικό, κορίανδρο, τσίλι,
φρεσκοτριμμένο πιπέρι,
αλάτι
μαϊντανό
3 φλυτζανάκια του καφέ ελαιόλαδο
¼ κ. γ τριμμένο μοσχοκάρυδο να πασπαλίσεις τις μελιτζάνες όταν βγουν απ το γκριλ
κασέρι σε φέτες,
ντομάτα σε φέτες

Παραθέτω συνταγή για μελιτζάνες παπουτσάκια, ελαφρύτερες από το συνηθισμένο.
Τις μελιτζάνες δεν τις τηγάνισα, τις έψησα στο γκριλ για 30 λεπτά στο ρηχό ταψί του φούρνου, αφού τις άλειψα με ελαιόλαδο (1 φλ. του καφέ μόνο για 12 μισές μελιτζάνες δηλ 6 μεγάλες φλάσκες κομμένες στη μέση). Αντί για μπεσαμέλ έβαλα πάνω από τον κιμά με τα μυρωδικά 1 φέτα κασέρι και κάλυψα με φέτες ντομάτας.

Το 1+ 1/2 ταψί παπουτσακίων είχε 3 φλ. του καφέ λάδι συνολικά και ο πιο δύσκολος και παραδοσιακός στη γεύση πελάτης μου, ο σύζυξ, ούτε που κατάλαβε τίποτα.
Όσο ψήνονταν οι μελιτζάνες, με το 1 φλ. λάδι, (οι μελιτζάνες πρέπει να βγουν μαλακές από μέσα καλοψημένες από έξω, στο τηγάνι με το 2ο φλ. λάδι γυάλισα το κρεμμύδι, πρόσθεσα το σκόρδο, έπειτα τον κιμά ανακατεύοντας για 10-15 λεπτά, πρόσθεσα την τριμμένη ντομάτα με τα μπαχαρικά, τον πελτέ, το αλατοπίπερο το μαϊντανό και τη ζάχαρη και τ’ άφησα να μαγειρευτούν για ένα τέταρτο ακόμη.
Όταν έγιναν οι μελιτζάνες, πασπάλισα με μοσχοκάρυδο, ελάχιστο γιατί αν σου ξεφύγει πικρίζει πολύ, έβαλα τον κιμά, από πάνω το κασέρι (αν θες βάζεις με χαμηλά λιπαρά) και από πάνω τις ντομάτες, ράντισα με το τελευταίο φλ. λάδι και ξανά στο φούρνο πάνω κάτω αέρα στους 160 για 45 λεπτά.

Έτοιμο με λίγες θερμίδες και χωρίς τύψεις.
Τα παπουτσάκια δεν πλέουν στο λάδι, είναι το ζουμί της ντομάτας αυτό που βλέπεις.

Monday, July 6, 2009

Τα γεμιστά

Κυριακή μεσημέρι φάγαμε με φίλους. Η πρόσκληση ήταν για γεμιστά φτιαγμένα σε χωριάτικο φούρνο και φρέσκια πρέντζα (ζακυνθινό τυρί) . Ποιος μπορεί να αρνηθεί;
2 ταψιά γεμιστά φτιάχτηκαν στο φούρνο. Ξέρετε ότι για να φτιάξεις φαγητό σε χτιστό φούρνο, έχει μια διαδικασία. Να κάψει καλά ο φούρνος, να μην κάψεις το φαγητό (χεχε) κλπ κλπ. Δεν είναι κάτι που γίνεται κάθε μέρα στις μέρες μας με τους ρυθμούς που τρέχουμε. Συνοδεύτηκαν με φρέσκια πρέντζα, ψωμί χωριάτικο με προζύμι (όχι ακριβώς σαν αυτό εδώ αλλά παρόμοιο) που έκανα εγώ, σαλατίτσα χωριάτικη (με αγγουράκια από τον κήπο μου), κολοκυθοκεφτέδες και για γλυκά σαλάμι και κρέμα καραμελέ που θα σας γραψω σύντομα γιατί είναι πάρα πολύ καλή.
Όλα, μα όλα, ήταν υπέροχα. Και ακόμα πιο υπέροχα που τα φάγαμε μαζί με πολύ καλούς φίλους. Εγώ δε, πήγα στις 12 και έφυγα στις 6 το απόγευμα. Οσες ώρες κι αν μιλάμε με τη φίλη μου, δεν μας φτάνουν. Όσο για σας, απολαύστε τα έστω με το μάτι!


Friday, July 3, 2009

Σαλάτα Χαλούμι με Κάπαρη

Η Νατάσσα, εδώ και καιρό μου είχε στείλει μια συνταγή για σαλάτα με χαλούμι και κάπαρη. Την έκανα πριν λίγες μέρες και μου άρεσε πάρα πολύ.

Η Νατάσσα μας λέει τα εξής:
Την συνταγή μου την έχω δοκιμάσει εδώ στη Σητεία σε ένα εστιατόριο αλλά αυτή η version είναι η δική μου. Ελπίζω να σας αρέσει.

Σαλάτα Χαλούμι με Κάπαρη
Υλικά
1 κομμάτι χαλούμι
1 ντομάτα για σαλάτα
λίγη ρόκα
άγρια κάπαρη (αν είναι δυνατόν Τήνου, έχει μεγάλη διαφορά)
λίγο αγνό παρθένο ελαιόλαδο
λίγη μουστάρδα
λίγο καλό balsamico
λίγο αλάτι

Εκτέλεση
Ετοιμάζουμε την σως. Σε ένα μπωλ προσθέτουμε το ελαιόλαδο, την μουστάρδα, το Balsamico και λίγο αλάτι και ανακατεύουμε πολύ καλά. Κόβουμε την ντομάτα σε ροδέλες και χωρίζουμε τα φύλλα της ρόκας. Κόβουμε το χαλούμι σε φέτες περίπου μισού πόντου και το βάζουμε σε ένα αντικολλητικό τηγάνι. Μόλις ροδίσει το γυρνάμε και από την άλλη μεριά. Σε μία πιατέλα βάζουμε την ντομάτα, την ρόκα, το χαλούμι ζεστό και περιχύνουμε την σως και στο τέλος προσθέτουμε και την κάπαρη.

Στη σαλάτα η οποία ήταν εξαίρετη, έβαλα και τη δική μου πινελιά. Τη μέρα που την έκανα δεν είχα ρόκα και έβαλα φρέσκα φύλλα δυόσμου. Της πήγαινε πολύ ωραία. Επίσης έβαλα κάπαρη Σαντορίνης που ήταν πάρα πολύ καλή. Τηγάνισα το χαλούμι σε μεγάλα πλακέ κομμάτια σε αντικολλητικό τηγάνι χωρίς λάδι για 2-3 λεπτά από κάθε πλευρά και τα έκοψα μετά. Ο συνδυασμός δροσερή σαλάτα-ζεστό χαλούμι και σως, είναι το κάτι άλλο. Δοκιμάστε τη!

Thursday, July 2, 2009

Κύματα γεύσεων

Ένα πολύ όμορφο βιβλίο έφτασε στα χέρια μου από μια φίλη μου.
Κύματα γεύσεων. Συνταγές, συνήθειες, γιορτές, γαστρονομικό λεξικό, από τη νησιωτική Ελλάδα, που συνέλεξαν και φρόντισαν για την έκδοσή του οι Αναπτυξιακές Εταιρείες των νησιών.

"Νήσων Περίπλους": Ιόνιο, Κρήτη, Κυκλάδες, Δωδεκάνησα, Βορειοανατολικό Αιγαίο, βρέθηκαν στα πιάτα, με παραδοσιακές και χαρακτηριστικές συνταγές από το κάθε μέρος.
Το βιβλίο δεν πωλείται αλλά διανέμεται δωρεάν από τις Αναπτυξιακές.

Wednesday, July 1, 2009

Μες στα θερινά τα σινεμά

1η Ιουλίου σήμερα. Μπαίνει για τα καλά το καλοκαίρι, οι άδειες έχουν αρχίσει, ο καιρός δεν λέει να στρώσει και να θυμίσει κατακαλόκαιρο. Ξέρω ότι όσοι είσαστε στην Αθήνα κλεισμένοι σε γραφεία και χώρους εργασίας μακαρίζεται την παραξενιά του, εγώ όμως το καλοκαίρι θέλω ζέστη. Θέλω να καίγομαι και να μην αντέχω από τη ζέστη…

Είναι το 2ο καλοκαίρι φέτος που το θερινό σινεμά στη Ζάκυνθο δεν λειτουργεί. Αυτό το μέρος πάει από το κακό στο χειρότερο και θα ήθελα να ήξερα πότε επιτέλους αυτός ο τόπος θα αφυπνιστεί και οι υπεύθυνοι θα πάρουν το μέλλον του στα χέρια του με δραστικές λύσεις. Η μοναδική καφετέρια της πλατείας Σολωμού κλειστή. Το θερινό σινεμά κλειστό. Η ανακύκλωση μου λένε δεν λειτουργεί. Δεν είμαι σίγουρη. Τι πάει καλά σ’ αυτόν τον τόπο;

Ας αφήσω το γκρίνια κατά μέρος γιατί δεν μου αρέσει. Γι άλλο ξεκίνησα να γράφω.

Στην Πάτρα που έμενα που λέτε, όταν ήμουν μικρή, ο συχωρεμένος ο παππούς, είχε το «εργοστάσιο» στην πλατεία Μαρούδα, κολλητά σε ένα θερινό σινεμά. Εργοστάσιο λέγαμε πάντα το εργαστήρι που είχε. Ήταν ένα δίπατο παλιό κτήριο με αυλή. Γωνία. Η ταράτσα του εργαστηρίου, ήταν στο καταλληλότερο σημείο για να βλέπουμε τσάμπα σινεμά. Μάλιστα, για να γίνεται πιο εύκολα αυτή η δουλειά, είχαμε τοποθετήσει 2 μεγάλες σανίδες στον τοίχο, για να καθόμαστε άνετα. Πού να φτάσουν 2 σανίδες για καμιά δεκαριά ξαδέρφια; Βάλτε και τους κολλητούς μας; Πολλοί! Όποιος είχε μυαλό και έφτανε πρώτος, έπιανε την καλύτερη θέση. Οι υπόλοιποι όρθιοι, ή όπως βολεύονταν. Για να ανέβουμε στην ταράτσα, υπήρχαν αυτοσχέδια ξύλινα ετοιμόρροπα σκαλιά μέσα από το εργοστάσιο και ο φακός, για να μην βγεις μπουκούνια (κοινώς κομμάτια), ήταν απαραίτητο αξεσουάρ. Πίσσα σκοτάδι. Για να καταλάβετε, όταν έμπαινε κάποιος από την πορτούλα, δεν τον αναγνωρίζαμε. Αναγνωρίζαμε τη σκιά του πρώτα, μέχρι τα μάτια μας να συνηθίσουν από τη φωτεινή οθόνη, στο σκοτεινό περίγραμμά του.

Ο φράχτης που ένωνε το σινεμά με το εργοστάσιο ήταν γεμάτο γιασεμί. Γιασεμί μύριζαν όλες οι ταινίες που βλέπαμε. Γιασεμί και αγιόκλημα μύριζαν οι νύχτες στα θερινά τα σινεμά. Από την αριστερή πλευρά λοιπόν το γιασεμί που φροντίζαμε για λόγους ευνόητους να το κουρεύουμε όταν θέριευε. Από τη δεξιά πλευρά, μια τεράστια μουριά που τα κλαδιά της και οι καρποί της, έφταναν στο κατάλληλο ύψος: αυτό της ταράτσας.

Οι προβολές άρχιζαν Ιούνιο, αν υποθέσω από το γεγονός ότι μία από τις γκουρμεδιές που τρώγαμε σαν λαθροθεατές, ήταν οι μούρες από τη μουριά. Τι γλύκα που είχανε ορέ παιδία εκείνες οι μούρες…Δεν ξέρω αν υπήρχαν πιο γλυκές…

Μια άλλη γκουρμεδιά που τρώγαμε ήταν τα τσίτσιρι. Μάτσα τα αγοράζαμε πριν μπούμε στο σινεμά το κανονικό ή στο λαθραίο. Τι ήταν τα τσίτσιρι; Τσίτσιρι λέγαμε τα φρέσκα ρεβίθια, που τα πουλούσαν σε μάτσο, κλεισμένα μέσα στο περικάρπιο (έτσι λέγεται;). Μαλακά και αφράτα, όπως ο αρακάς όταν πρωτοβγαίνει στην εποχή του, έκανε πλοπ και άνοιγε για να γευτείς τη γλύκα του. Όπως ακριβώς τα βλέπετε στη φωτό εδώ.

Σε άλλες περιπτώσεις, είχαμε ξηροκάρπια. Μη φανταστείτε τίποτα ακριβά. Στραγάλια, πασατέμπο και φυστίκια στην καλύτερη περίπτωση, που κυκλοφορούσαν στην εποχή μας. Κι όταν μας έπιανε η όρεξη να κάνουμε διαολιές ή βαρεμάρα επειδή η ταινία δεν μας άρεσε, τότε αρχίζαμε να πετάμε στραγάλια στους θεατές. Ανύποπτοι οι έρμοι για τους λαθροθεατές που βρίσκοντας από πάνω τους, δεν ήξεραν από πού τους έρχονταν. Και να σου τα παράπονα μετά στον πατέρα, γιατί οι θεατές το λέγανε του υπεύθυνου, ο υπεύθυνος που ήξερε ότι βλέπαμε τσάμπα σινεμά το έλεγε στον πατέρα, ο πατέρας σε μας κι εμείς της ουράς μας. Τρώγαμε την κατσάδα και πάλι από την αρχή.

Το σινεμά ήταν κάνα μισάωρο με τα πόδια από το σπίτι μας. Η μάνα μου μας τεστάριζε έτσι μικρά που ήμασταν, αν ξέραμε να πάμε μόνοι μας. Την είχαμε μάθει καλά τη διαδρομή γιατί περνούσαμε καλά…

Εμείς μεγαλώσαμε, το σινεμά έκλεισε, το εργοστάσιο δόθηκε αντιπαροχή και τώρα στη θέση τους υπάρχουν τεράστιες πολυκατοικίες και αναμνήσεις βαλμένες στα θεμέλιά τους. Το θερινό σινεμά μου λείπει. Κι ας έχει σουβλάκια αντί για τσίτσιρι κι ας έχει breezer καρπούζι αντί για μούρες κι ας έχει πατατάκια με γεύση ρίγανη και ποπ κόρν αντί για στραγάλια…

Άντε μωρέ παιδιά…Καλό μήνα να έχουμε κι ας ευχηθούμε να ανοίξει το ρημαδοσινεμά στη Ζάκυνθο…Αλήθεια, θα απογορεύεται και στα θερινά σινεμά το καπνίζειν; :-)))