Friday, April 26, 2013

Μαγειρίτσα

Μέχρι που ήρθα στη Ζάκυνθο, προ αμνημονεύτων χρόνων, ουδέποτε είχα φάει μαγειρίτσα. Η μάνα μου θυμάμαι ότι την Ανάσταση έφτιαχνε πατσά ή μαγειρίτσα ή δεν ξέρω κι εγώ τι ήτανε, πάντως ήταν κάτι που δεν το έτρωγα, γιατί μόνο που έβλεπα τα υλικά, αηδίαζα.

Αφότου ήρθα εδώ και παντρεύτηκα, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, τρώμε στο σπίτι των πεθερικών μου, 3 οικογένειες πια. Τα πρώτα χρόνια, παρόλο που η πεθερά μου προσπαθούσε να με πείσει ότι είναι πολύ νόστιμο, εξακολουθούσα να αρνούμαι να δοκιμάσω απ' αυτό το πράμα. Τώρα, το πράμα το θέλω όλο δικό μου (λέμε τώρα) χαχα! Κάποια στιγμή, γελάστηκα και δοκίμασα και επίστηκα επιτέλους ότι δεν είναι αηδία. Πράγματι η πεθερά μου το φτιάχνει πολύ ωραίο, με τα υλικά ψιλοκομμένα, χωρίς να κάνεις μάθημα ανατομίας (βρε-τι-να-τρώω-τώρα-άραγε).


Τα τραπέζια συγκεκριμένων ημερών όπως αυτή, σε μερικές οικογένειες καταλήγουν να γίνονται έθιμα. Για όσους δεν το ξέρετε, τη Μεγάλη Παρασκευή ο Επιτάφιος εδώ βγαίνει τα ξημερώματα προς Μεγάλο Σάββατο, και έτσι, σχεδόν κάθε χρόνο ξενυχτούσαμε και ξενυχτάμε, γιατί μαζεύονται φίλοι από παντού και έχει άλλο χρώμα αυτή η μέρα. Καταλήγουμε να κοιμόμαστε ξημερώματα αφού δούμε την ανατολή του ήλιου, ή να μην κοιμόμαστε καθόλου και να κοιμόμαστε απευθείας το μεσημέρι, οπότε, το βραδυνό μαγείρεμα το έχει αυτή που δεν ξενύχτησε: Η πεθερά μου!  Έτσι, δεν ήταν δύσκολο να καταλήξει να τρώμε εκεί κάθε Ανάσταση.

Τα χρόνια όμως περνούν και ξέρουμε ότι κανένας μας δεν είναι αιώνιος. Έτσι, γνωρίζοντας ότι -αν όλα τα πράγματα πάνε με τη σειρά τους- κάποτε θα πρέπει να φτιάχνω εγώ το αναστάσιμο τραπέζι, στρίμωξα εδώ και μερικά χρόνια την πεθερά μου να μου πει πώς την φτιάχνει. Επιθυμία μου επίσης ήταν μια φορά να την κάνουμε μαζί, πράγμα που ακόμα δεν έχουμε καταφέρει, λόγω του ξενυχτιού που σας έλεγα. Την κατέγραψα και σας τη μεταφέρω.

Ένα άλλο προβληματάκι, είναι ότι αυτό το φαγητό, το έχει η μοίρα του να μην φωτογραφηθεί ποτέ σωστά, αφού γυρίζουμε όλοι από την Ανάσταση με όρεξη να το φάμε και όλοι με κοιτάζουν με μίσος όταν βγάζω τη φωτογραφική μηχανή! :-) Την επόμενη μέρα, συνήθως δεν έχει μείνει τίποτα και έτσι κάθε χρόνο το φωτογραφίζω πρόχειρα. Ίσως φέτος τα καταφέρω, αν το φωτογραφίσω πριν την Ανάσταση, που δεν με κοιτάζει κανένας με μίσος όταν βγάζω τη μηχανή :-p

Στην παρακάτω φωτό, στα δεξιά πάνω, βλέπετε το παραδοσιακό ζακυνθινό χοιρομέρι που τρώμε το Πάσχα.


Η μαγειρίτσα της γιαγιάς Κλαίρης
Υλικά για 8-10 άτομα)
3 αρνίσιες συκωταριές (ανάλογα το μέγεθός τους)
ελαιόλαδο
3 κρεμμύδια ξερά ψιλοκομμένα
5-6 κρεμμυδάκια φρέσκα ψιλοκομμένα
5-6 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένες
ένα ματσάκι άνηθος ψιλοκομμένος (τα τρυφερά μέρη)
3-4 καρδιές μαρουλιών ψιλοκομμένες
λίγα εντεράκια (π. χ 2 εντεράκια ολόκληρα)
2 αυγά
χυμός λεμονιού
αλάτι
πιπέρι
προαιρετικά
1-2 φλυτζανάκια του καφέ ρύζι


Εκτέλεση 
Καθαρίζουμε τη συκωταριά και τα άντερα (μέσα-έξω).
Κόβουμε τη συκωταριά σε μεγάλα κομμάτια και τη ζεματάμε σε βραστό νερό για λίγα λεπτά.
Μετά, τα ξεπλένουμε και τα ψιλοκόβουμε όλα σε μικρά κομμάτια.
Ξαναπλένουμε.

Σε μεγάλη κατσαρόλα βάζουμε ελαιόλαδο να ζεσταθεί.
Σωτάρουμε τα ξερά κρεμμύδια και όταν ξανθύνουν προσθέτουμε και τα φρέσκα.
Σωτάρουμε και τη συκωταριά (και τα εντεράκια εννοείται) για λίγα λεπτά.
Προσθέτουμε νερό αρκετό, αλατοπιπερώνουμε, και προσθέτουμε τα μαρούλια και τον άνηθο. Χαμηλώνουμε τη φωτιά και αφήνουμε το φαγητό να σιγοβράσει για 30-40 λεπτά.
Όταν κοντεύει να γίνει, αν θέλουμε προσθέτουμε το ρύζι. Αφήνουμε να βράσει κι αυτό και μέχρι να βράσει, φτιάχνουμε το αυγολέμονο.

Χωρίζουμε τα αυγά και χτυπάμε τα ασπράδια σε μαρέγκα.
Προσθέτουμε τους κρόκους, ξαναχτυπάμε και προσθέτουμε και χυμό λεμονιού.
Όταν πια είναι έτοιμο το φαγητό, σβήνουμε τη φωτιά, παίρνουμε ζουμί από την κατσαρόλα και το προσθέτουμε στα αυγά ανακατεύοντας πάντα.
Βάζουμε όσο περισσότερο ζουμί μπορούμε και τέλος προσθέτουμε το μίγμα των αυγών στην κατσαρόλα.
Ανακατεύουμε απαλά, δοκιμάζουμε αν χρειάζεται αλάτι ή λεμόνι και σερβίρουμε τη μαγειρίτσα ζεστή.

Update: Να διευκρινίσω ότι η μαγειρίτσα αυτή, δεν είναι παραδοσιακό φαγητό της Ζακύνθου. Το παραδοσιακό αναστάσιμο φαγητό εδώ, είναι το σγατζέτο. Η πεθερά είναι Πειραιώτισσα, γι' αυτό και θα βρείτε ομοιότητες με τις μαγειρίτσες σας!

29 comments:

  1. Τι ωραίο όνομα...Κλαίρη...!!!
    Νοστιμότατη δείχνει η μαγειρίτσα της αλλά επέτρεψέ μου να θαυμάζω και να σκέφτομαι αυτή που φτιάχνουν οι γονείς μου και που ελπίζω να γευτώ του χρόνου (την υγειά μας να'χουμε...)!!!!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Και καλά κάνεις αν αυτή έχεις αγαπήσει :-)

      Delete
  2. Η γιαγιά Κλαίρη σκίζει στην μαγειρίτσα! Θαυμάζω πόσο τακτικά κομμένα είναι όλα τα συστατικά στη σούπα!

    Ερώτηση:
    Αυτό το "χωρίς να κάνεις μάθημα ανατομίας (βρε-τι-να-τρώω-τώρα-άραγε)." πώς το σκέφτηκες? Γελάω από την στιγμή που το διάβασα!:)

    Καλή φωτογράφιση τούτη τη χρονιά, αν και μια χαρά είναι η φωτογραφία που έχεις!!
    Χρόνια πολλά με υγεία!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Α η πεθερά μου είναι πολύ σχολαστική με το ψιλοκόψιμο και καλή μαγείρισσα!

      Χαχα! Μα λοιπόν...Θυμάμαι στη μάνα μου κοίταζα τα "πράματα" που έβαζε (και δεν θυμάμαι αν ήταν μαγειρίτσα) και έλεγα "τι είν' τούτο τώρα; πριτς που θα το φάω αυτό το πράμα"! Τουλάχιστον εδώ κάνω πως δεν καταλαβαίνω τι τρώω! χαχα!

      Delete
  3. Δεν μπορώ να σκεφτώ Ανάσταση χωρίς μαγειρίτσα! Η μάνα μου φτιάχνει κάθε χρόνο και επιβάλλεται το τραπέζωμα στο σπίτι της, διαχρονικά. Είναι έθιμο και για μας :-)! καλημέρα!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Εθιμοτυπικοί κι εσείς :-)

      Delete
  4. Αν κι εμείς βουνίσιοι κι εσείς νησιώτες ακριβώς την ίδια μαγειρίτσα φτιάχνουμε.
    Η μα΄να μου βέβαια έφτιαχνε και μια άλλη που δεν ήταν σούπα και την τρώγαμε με γιαούρτι αλλά αυτό είναι στα δυστυχώς μη καταγραφέντα.
    Καλό Πάσχα!!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Η πεθερά μου δεν είναι νησιώτισσα! Πειραιώτισσα! Ξέχασα να το διευκρινίσω ;-)
      Κρίμα που δεν το κατέγραψες! Κι εγώ ήθελα να ρωτήσω για κάποια πράγματα και δεν πρόλαβα...

      Delete
  5. Αχ, τι νοστιμη που ειναι η μαγειριτσα! Και η μαγειριτσα της γιαγιας Κλαιρης δειχνει απαιχτη! Εμεις παλι φετος δεν ξερω αν θα φαμε μαγειριτσα, εγω θα δουλευω το Πασχα και μαλλον δεν θα προλαβω να ετοιμασω και δυστυχως δεν υπαρχει κανενας μα κανενας αλλος εθελοντης στην οικογενεια, που να καθισει να κανει την "παλιοδουλεια" και να καθαρισει εντερακια και να ψιλοκοψει συκωταριες.. Κραταω την ορεξη μου λοιπον για του χρονου!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Δεν πειράζει! Του χρόνου! Πάντως εγώ τρέμω τη στιγμή που όλα αυτά θα πρέπει να τα καθαρίσω και να τα ψιλοκόψω μόνη μου! χαχα!

      Delete
  6. Καλημέρα Κική!!Πεντανόστιμη η μαγειρίτσα σου!!Βάζω καί λίγο μάραθο όταν τήν φτιάχνω.Ετσι την έφτιαχνε η μητέρα μου !!Καί τού χρόνου!!Καλό Σ/Κ!!Φιλάκια!!

    ReplyDelete
  7. Εξαιρετική, χυλωμένη και πεντανόστιμη.
    Απλά τη λατρεύω !!! Δεν έχω φτιάξει ποτέ μου να σου πω την αλήθεια και όσο έχω τη μαμά μου το αποφεύγω, αλλά της πεθεράς σου Κική μου είναι άλλο πράγμα!!! Συγχαρητήρια να της δώσεις και κυρίως για το πόσο καλά έχει ψιλοκόψει όλα τα υλικά!!!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Κι εγώ την αποφεύγω Χρυσαυγή! Με βολεύει που την φτιάχνει ;-)
      Ευχαριστώ! Θα της τα μεταφέρω!

      Delete
  8. Κική μου, να σου πω την αλήθεια τη μαγειρίτσα δεν την τρώω. Ούτε έχω δοκιμάσει ποτέ μου, αν και παίζει κάθε χρόνο στο αναστάσιμο τραπέζι μας. Μάλλον δεν μου έχει κινήσει ποτέ την περιέργεια. Όμως, αυτή έτσι όπως τη βλέπω μου κεντρίζει το ένδιαφέρον! Βρε, λες;;;

    ReplyDelete
  9. Χμ... ίσως αν δοκίμαζα τη μαγειρίτσα της γιαγιάς Κλαίρης να αναθεωρούσα την άποψη που έχω! Το γεγονός ότι είναι τόσο ψιλοκομμένα τα υλικά σίγουρα την κάνει πιο προσιτή στα παράξενα γούστα μου!
    Πολύ μου άρεσε το έθιμο με τον επιτάφιο! Πολύ ξεχωριστό και από τις στιγμές που μένουν!
    Πολλά φιλιά!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Μωρέ αν δεν ήταν έτσι ψιλοκομμένα να μην βλέπω τι τρώω, ούτε εγώ θα είχα φάει ποτέ. Άκου με που σου λέω!
      Έχουμε ωραία έθιμα εδώ το Πάσχα!

      Delete
  10. Αχ βρε Κικίτσα μου, εμένα καμιά μανούλα και καμιά πεθερούλα δεν κατάφερε τόσα χρόνια να με πείσει να δοκιμάσω, έχω μεγάλο πρόβλημα με τα εντόσθια γενικά.
    Πάντως κρατάω ευλαβικά τις συνταγές τους, σε περίπτωση που χρειαστεί να την μαγειρέψω εγώ, μιας και οι άντρες μου τρώνε 2 πιάτα έκαστος κάθε χρόνο.
    Ολα αυτά τα χρόνια έχω μαγειρέψει μαγειρίτσα 2 φορές (αναγκαστικά) και αυτές φορώντας μάσκα για να καταλάβεις τι πρόβλημα έχω.

    Τα έθιμά σας πάρα πολύ όμορφα, να είστε καλά και φέτος να τα ζήσετε!
    Φιλιά!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Με μάσκα; χαχαχα! Εγώ θα φόραγα γάντια σίγουρα!
      Φιλάκια!

      Delete
  11. Deli,περιμένω τη στιγμή-τρλαίνομαι!
    Μονο εντεράκια δε βάζω,γιατί δε μου αρέσουν και ποιος θα τα καθαρίσει.
    Φιλιά!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Χαχα! Είσαι μια έκπληξη!

      Delete
  12. εμενα και της μητερας μου, αιωνια αυτης η μνημη, στην μαγειριτσα βαζαμε αρνισια παιδακια!!!!!!!!!! :-) ασε που η.... οικογενεια μου εν Ζακυνθο εχει εθιμο την ?μαγειριτσα? με ΑΚΟΥΣΟΝ ΑΚΟΥΣΟΝ βραστο βοδινο, "γιατι μετα απο τοοοσο βαρυα νηστεια....." απτα

    ReplyDelete
    Replies
    1. Εδώ μετά την Ανάσταση όντως έτρωγαν σούπα, γιατί μετά από 50 μέρες νηστεία, οτιδήποτε άλλο ήταν βαρύ!

      Delete
  13. oi sygkeneis ths anonimhs exoyn dikaio. h mageiritsa den einai to paradosiako edesma meta thn Anastash sthn Zakyntho. etrogan brasto bodino meta thn mesonyktia leitoyrgia, logo toy oti einai ena poio elafro geyma poy akoloythi thn polyhmerh nhstia. h mageiritsa einai NEOZAKYNTHIO ethimo.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Δεν είπε κανείς ότι η μαγειρίτσα είναι παραδοσιακό έδεσμα στη Ζάκυνθο...

      Delete
  14. Άπαιχτη η μαγειρίτσα της γιαγιάς Κλαίρης. Τη ζήλεψα όπως επίσης και το Ζακυνθυνό χοιρομέι και το έθιμο του Επιτάφιου που φτάνει το ξημέρωμα. Τι ωραία!!!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Το χοιρομέρι είναι τέλειο!

      Delete